پرشر سوئیچ
در سال 1980 اولین پرشر سوئیچ سالید استیت معرفی شد که از ترکیب یک کرنش سنج و یک ترایاک است. پرشر سوئیچ‌های حالت جامد امروزی 1 تا 4 نقطه سوئیچ مختلف دارند و قابل برنامه ریزی هستند. همچنین خروجی آن‌ها به صورت سیگنال دیجیتال یا آنالوگ می‌تواند باشد و بر روی آن‌ها نیز یک صفحه نمایش قرار می‌گیرد. از مزیت‌های پرشر سوئیچ‌های سالید استیت نسبت به نمونه‌های الکترومکانیکی می‌توان به خطای کمتر در حدود 0.25 درصد، مقاومت در برابر لرزش و ضربه، توانایی کار کردن در طیف گسترده‌ای از فشارها، پایداری در طول زمان و طول عمر بسیار بیش‌تر اشاره کرد. بنا بر نحوه عملکرد، سوئیچ‌های فشار سیستم‌های تبرید به دو دسته فشار بالا یا های پرشر (HPS) و فشار پایین یا لو پرشر (LPS) تقسیم‌بندی می‌شوند. های پرشر سوئیچ معمولا برای جلوگیری از آسیب دیدن قطعات در اثر افزایش فشار در مواقعی مانند گرفتگی کندانسور استفاده می‌شود. لو پرشر سوییچ در زمان کاهش فشار ماده مبرد (به عنوان مثال در هنگام کاهش ماده مبرد در لوله‌ها) چرخه را قطع می‌کند و درنتیجه از مواردی مانند یخ زدگی اواپراتور جلوگیری می‌شود. البته جلوگیری از این اتفاق‌ها بستگی به فشار تنظیم شده در پرشر سوئیچ دارد. درضمن از پرشر سوئیچ می‌توان برای کنترل سیستم و روشن و خاموش کردن آن استفاده کرد. اتفاقات مختلفی می‌توانند باعث شوند که فشار از حد مجاز بیش‌تر شود و سوییچ فشار بالا به کار بیفتد. شارژ بیش از حد ماده مبرد، از دست رفتن آب خنک کننده در کندانسور، خرابی فن کندانسور، دمای بالای محیط اطراف، وجود هوا یا دیگر گازهای غیر تراکم‌پذیر در سیستم و انسداد لوله‌های خروجی کمپرسور از جمله مواردی هستند که باعث افزایش فشار در چرخه می‌شوند. های پرشر سوئیچ در خط دهش (Discharge line) قرار می‌گیرد که فشار بیش‌تری نسبت به دیگر قسمت‌های سیستم دارد و زمانی که فشار در این قسمت بیش از حد مجاز شود، پرشر سوئیچ چرخه را قطع می‌کند. های پرشر سوئیچ معمولا به صورت اتوماتیک ریست نمی‌شود و باید به صورت دستی ریست شود تا سیستم دوباره به کار بیفتد. علت این موضوع نیز این است که افزایش فشار یک خطر جدی محسوب می‌شود و باید قطعات قبل از شروع مجدد چرخه کاملا بررسی شوند و نقص احتمالی نیز برطرف شود تا بتوان دوباره سیستم را راه انداخت.
